May mga sandali talaga na parang pinagtatagpo ang dalawang magkasalungat na puwersa sa ating kalooban. Isang bahagi natin ang humihiling ng presensya ng iba, ng isang taong makakapitan sa gitna ng ating mga pag-aalala at kasiyahan. Gusto nating ibahagi ang ating araw, ang ating mga naiisip, ang mga bumabagabag sa ating isipan. Ngunit sa kabilang banda, mayroon ding isang tinig sa loob natin na tila bumubulong ng "huwag na lang." Ang tinig na ito ay nagmumula sa isang pakiramdam ng pagod, hindi lamang pisikal kundi pati na rin emosyonal, lalo na pagdating sa ideya ng muling pagbubukas ng ating sarili na kumilala ng bago.
Mas gugustuhin na lamang nating bumaling sa mga taong dati na nating nakasama, sa mga taong hindi na kailangang magtanong kung bakit tayo tahimik o kung ano ang ating pinagdaraanan. Ang kanilang presensya ay komportable, ang kanilang pag-unawa ay natural, at ang pakikipag-usap sa kanila ay hindi nangangailangan ng labis na pagsisikap. Ngunit kung minsan, ang mga taong ito ay abala rin sa kanilang sariling buhay, o marahil, ang ating pangangailangan para sa pakikipag-usap ay hindi tugma sa kanilang kasalukuyang estado.
Gusto nating mayroong makakausap, ngunit ang paraan upang makahanap ng bagong makakausap ay tila nakakapanghina. Para bang tayo ay nakakulong sa isang bilog kung saan ang ating pangungulila ay hindi masosolusyunan dahil sa mismong pag-iwas natin sa proseso ng paghahanap.
Sa huli, ang pakiramdam na ito ay isang paalala na ang paghahanap ng isang tao ay hindi palaging madali. Ito ay nangangailangan ng pagiging bukas sa posibilidad ng bagong relasyon.
Sa tamang panahon darating din ang tamang tao para sa akin. :)
0 Comments